Үнэрт нь пологдохсон

Зарим үнэр цаг хугацаа орон зай үл харгалзан тухайн цаг үед, орчинд, уур амьсгалд, үйл явдалд биднийг аваачдаг.
Тэр үнэртэй холбоотой дурсамжаар аялуулдаг.
Хагацал, хайр, догдлол, шарх, шаналал бүгд яг тухай үеийнх шиг мэдрэгддэг. Мэдээж хэсэгхэн хугацаанд. Санагдаад өнгөрөх биш бүүр жинхнээсээ мэдрэгддэг. Үнэр тийм хүчтэй.
Тэр үеийг одоо мэдрэхэд цээжээр хөндүүрлэгдэг. Энэ хөндүүр тийм ч их шаналмаар зүйл биш. Хамгийн гол нь ийм тод дурсамж, мэдрэмж үлдээхээр үйл явдал болсон нь сайхан. Энэ мэдрэмжийг дахин дахин, үхтлээ санаж явахын тулд энэ үнэрийг үргэлж биедээ авч явж баймаар. Дуусчихвал яана аа энэ үнэр. Ганцхан зүйлээс гэхдээ бас үнэртдэггүй, олон төрлийн үнэр.
Үнэрнүүд дундаас бас хамгийн сайхан бас хэзээ ч биедээ авч явж, мэдрэмжээ сэргээж болдоггүй үнэр бол амьсгалын үнэр. Хаана ч давтагдахгүй, хамгийн хүчтэй догдлуулдаг үнэр.


Үнэр сайхан учраас энэ үнэрийг үнэртээд өдөржин пологтож суумаар байна.

Цахилгаан шат

Хараал идсэн энэ хэсэг үеийн
Хагасыг ч болов унтаад өнгөрөөхсөн
Хажуугаас үлээх энэ их жихүүдсийг
Хагасыг нь ч болов мэдрэхгүй байхсан

Унтаад сэрэхэд юу ч өөрчлөгдөөгүй байна
Удахгүй гэж бодсон ч үнэхээр удах бололтой
Чив чимээгүй энэ аллага дунд
Чи бид 2 хэн хэн нь шархтай л үлдэх байх

Учир нь огтоос олдохгүйн учир
Уйлаад ч нэмэр алга
Цахилгаан шатанд чимээгүй хоёр хүн
Хагацал гэсэн давхарыг зэрэг дарах юм

Зүүд байгаасай

Бүтэн хоёр өдөр

Бүтэн хар дарж зүүдлэв

Тэнд уйлж байна

Тэнд шаналж байна

Зүүд учир бүгд л саарал

Зүүд учир бүгд л ойлгомжгүй 

Хутгаар сийчэж байна

Цусыг инээмсэглэн ууж байна

Гарах гэж тэмтчин мөлхсөн ч 

Ямар ч хаалга алга

Уйлахаа ч болив

Нулимсыг цусны адил уусан учир

Шархадсан бие цогцос

Шархадсан зүрх

Судасны лугшилт

Аажим аажмаар тасалдана...

Нүдээ аньхад

Агаар амьсгалахын аргагүй бүгчим болж өөрийн мэдэлгүй нүдээ анина.
Тэнд:
-Нулимс, хагацал, цэвдэг харц үзэгдэнэ.
Хүсэхгүй байгаа учир нүдээ нээнэ, гэвч ахиад л нүдээ анихаас өөр аргагүй болно.
Яг энэ үед хэн хэн нь аймшигтай хатуу ширүүн баг өмсчихдөг.
Тэгээд уйлна,
Зүрхний хажуугаар зөрөөд өнгөрөх уучлал, харамсал, хайр
Юу ч хараагүй юм шиг хажуугаар нь зөрөөд өнгөрнө.
Магадгүй хэсэг хугацааны дараа буцаад хэвийн байдалдаа орчихно гэх хамгийн тайван бодолтой, бас шаналал үгүй болсныг тэр мэдэхгүй. Өөрийгөө л зовооно.


Би "цэцэгчин", "ээж", "сайн ажилчин", "эхнэр", "найз", "мөрөөдлөө биелүүлэгч" аль нь ч болж чадахгүй юм байна. Хэзээ ч хэн ч битгий намайг үлдээх шалтгаан болооч, хэнд ч хорогдохгүй баймаар байна. Би хэзээ ч хэн ч болж чадахгүйгээс хойш энд хэн нэгний хуурамч дүрээр амьдрах, бас болоогүй олигтойхон ч тэр дүрээрээ амьдарч чадахгүй байж, утгагүй санагдаж байна. Өөрийгөө зүхмээр.

Эргээд ирэхэд чинь

Өөрчлөгдсөн байх болов уу?
Зүрхний минь цохилт
Харцны минь цог
Догдлолын минь эгшиг
Инээмсэглэлийн минь гэрэл...

Өөрчлөгдсөн байх болов уу?
Амьсгалын чинь үнэр
Уруулны чинь амт
Арьсны чинь дулаан
Сэтгэлийн чинь зүг...

Хүлээн зөвшөөрөх ёстой өөрчлөлтүүд байх, бас дасах ёстой. Угаас гэнэт биш, албаар биш, санаандгүй ч биш, зүгээр л ийм юм болох ёстой байж. Дамжлага нь магадгүй хамгийн зөв байх. Ингэж байж л хэн хэн нь гэмтэхгүй байх байсан байх.

Байсаар л байгаа цонхны тавиур дээрх цэцэг
Уучлаарай тэр надтай хамт хатсан
Нулимсаараа түүнийг услая гэхэд 
Уучлаарай дотогшоо зүрхрүү урслаа
               Уучилмааргүй байсан чамайг эргээд ирэхэд
               Уучлаарай, чихэнд минь цэцэг ургасан
               Гаранд чинь хүрэхэд би гартай гэдгээ мэдэрдэг
               Уучлаарай бас чамд хайртайгаа мэддэг
Харамссан бас уйдсан, гунисан ч гэсэн
Буцаад ирнэ гэдгийг чинь би мэднэ
Усгүй чамайг хүлээгээд хатаж суухдаа
Уучлаарай чамайг уучлахгүй байж чадсангүй

Бүүр нэг тэсгэл алдаад

Цэцэгний навч хатаад, яаж ч усласан, хайрласан үхэх гээд байна.
Навчнууд ирмэгээсээ эхлээд бага багаар хатаад, дараа нь бүхэлдээ хатаж хорчийгоод тэгээд тасраад уначихлаа.

Тасарсан навч агаарт хийсч, өөрийн хүссэн зүгтээ дуртайгаар дүүлэн ниснэ.
Тэр таны зүг явж байна.

Тэр навч шиг, зарим үед бүүр нэг тэсгэл алдаад явчих гээд байна, таны зүг рүү,
Тэр навч очиж чадалгүй замдаа унах үед би ч бас гэмтчих байх, эсвэл аль хэдийн гэмтчихсэн байж мэднэ.

Бусад навчнуудыг тасарч унахгүй байхыг, тасарч унасан навчны ишнээс дахин шинэ навч соёолохыг магадгүй харахгүй ч байж мэднэ.

Өөр юу хүсэх вэ дэ, хамгийн дээдээр хэсэг ч болтугай хайрласанд нь итгэнэ...

Чиний байхгүй хот

Чиний байхгүй хотод юм бүхэн уйтгартай
Тэнгэр ч , салхи нь ч тэр
Чи явчихсан болохоор юм бүхэн утгагүй
Хүмүүс ч, тэдний инээд ч тэр

Чиний байхгүй хотод нар мандалгүй удлаа
Чимээ ч үгүй байсаар сар ч яваад өглөө

Гудамжны гэрлийн доор
Уйлаад зогссон ч ядаж бороо ч орохгүй байна

Үймрээд

Үймрэн сууна,
Үсээ оролдож,
Утас чагнаж,
Уруулаа хазаж,

Ирэх замын чигт тань
Бодол минь гүйчих гээд
Хоосроод байна
Хүлээгээд л сууна

Уртаар санаа алдаад

Цааш явах ёстой, тэвчээр гэж зүйл байхгүй мэт яваад л байх хэрэгтэй.
Эндхийн амьдралын нэг дүрэм.
Энгийн байхсан, дахин дахин, энэ үг л аманд орж ирнэ.
Бас юунд ч яарахгүй байхсан.
Эндхийн мэт л амьдрахсан.
Өчүүхэн зүйлд л гутарч, зугатмаар санагдаж, чадахгүй мэт зүрх үхнэ.
Өөрийн зохиосон бичил орчны хүмүүс хүртэл харь хүмүүс мэт, өнгөрсөнд ч, одоо ч, ирээдүйд ч аль ч цаг хугацаанд хамт байгаагүй, танихгүй мэт. Хаанаас гарч ирсэн юм бол тэд?
Хүрэх төдийд тог цохиж, гарыг минь гэмтээх юм. Хуруугаа имэрхэд чийгтэй агаар мэдрэгддэгсэн, дулаан ч тэр, Харин юу ч мэдрэгдэхгүй юм.
Бас бага багаар алсран одож буй тэр нэг зүйлээс үлдэж хоцорсон, хамгийн тод дурсамж юу вэ?
Үлдэнэ гэсэн ч нэг цэг ч үлдэхгүй мэт санагдах болж, ийм амархан байсан гэж үү? Холдон одох!!! Дусал ч нулимсгүй, өчүүхэн ч санаа алдалтгүй юу?

Танил мэдрэмж

ГЭРЭЛ ЗУРАГ: Чилийн домог болсон гэрэл зурагчин Sergio Larrain. Хөгжмийн чиглэлээр суралцаж байсан тэрээр чөлөөт гэрэл зурагчнаар ажиллахаар сэтгэл шулуудав. 1958 онд Henri Cartier-Bresson-ий анхааралд түүний гудамжны хүүхдүүдийн зургууд өртөж Magnum-д ажиллах санал тавьсан аж. Харин тэр үүнийг 1959 онд Лондонд даржээ.

Учиргүй танил санагдана, энэ мэдрэмж. Алга болсон эсвэл нэг тийшээ явсан гэж бодсон боловч байсан л байж. Үзэн ядаж, өөртөө гудардаг. Харах бүрд, цээжээр хүчтэй хөндүүрлэдэг.
Хамгийн эхний шийдвэрт хүртэл эргэлзэж байснаа гэнэт санав.
Эргэлзээгээр эхэлсэн, эргэлзээгээр үргэлжилж байна. Төгсгөл хаана байна,
Дуугүйгээр бие биенээ хэдэнтээ алж байгааг харин хэн ч мэддэггүй. Хэнд ч мэдүүлдэггүй, магадгүй өөрсдөө ч мэддэггүй байж мэдэх юм.
Уртаас урт, хаана төгсөхийг нь мэдэхгүй ч сайхан, муухай зүйлсээр дүүрэн энэ замд эргэлзэхгүй явах нь ......
Хэн нэг нь биш, хэн хэн нь аймшигтай хатуун ширүүн амьсгалаар амьсгалж байгаа нь дуугүйгээр аллага хийхэд хүргэдэг байх. Бид ч бас цусанд дуртай хүмүүс бололтой.
Хэн хэнд нь энэ аллагыг дуусгах болон өөрчлөх зориг байхгүй, бусдад ч мэдэгдэхгүй, өөрсдөө харин бага багаар амьсгал хураасаар.