Зүгээр аятайхан ааш сайтайгаар эсвэл элдэв бодолд авталгүй өглөөг эхлүүлсэн юмсан. Би өөрөө л тэгэж бодож байгаа байх гэж хичээгээд бодож мэдэрч байгаа зүйлдээ итгэхгүй байхыг хүсээд инээмсэглэсэн. Гэвч үр дүн нь тийм ч сайн байсангүй.
........Дургүй хүрвэл: "..... больж л байхгүй юу" гэж бодох нь энүүхэнд. Алдах зүйлгүй мэт, алдахаас айхгүй байгаа мэт. Бага зэрэг айдастай бас нандигнаж хандмаар. Эсвэл огт харилцахгүй байх. Ийм л сонголтууд байдаг болчихож. Ингээд сүүлийн цаг хугацаанд нь маш их биеийн хөдөлмөр хийв. Ядарч, эцэтлээ. Энэ нь зарим нэг талаараа ач тустай. Элдэв бодолд автан сэтгэлээр унахаас урьдчилан сэргийлнэ, бас асуудлыг өөрийн талд шийдвэрлэх хандлага төрүүлэхэд түлхэц болно./кккккк/ Гэвч махан биеийн минь эрч хүч дуусахтай зэрэгцэн сэтгэлийн минь эрч хүч ч бас шавхагдах шиг. Энэ бүхний эцэст бичээд сууж байхдаа бага зэрэг тайвшрана. Тайвшраад тагтан дээрээсээ хоёр ширхэг ягаан бөмбөлөг харанхуйд хийсгэв. Тэд жаргалтайгаар хамтдаа нисч байгаад хаашаа ч юм харанхуйд замхран алга болов.
..... Би бодохгүй байна, би бодохгүй байна гээд бодоод байсан чинь сэтгэл хямралтай зэрэгцэн бодоод эхэллээ. Энэ бүхэн хаана хүрч дуусах бол, үүсэх асуудлууд, гэвч үнэхээрийн "чин сэтгэл" байгаад байхад энэ тухай юуг ч яаж ч бодоод би тайлал бас үгүйсгэл олохгүйгээ л ойлгох юм. Гэвч сэтгэлийн минь догдлолыг тэр чигээр нь хуу татаад хаячих болох юм шиг зөн мэдрэгдээд. Түүнийг бодоход л аймшигтай санагдана.
Жич: Үхэн үхтлээ тэр хүнд хамгийн ихээр талархаж явна
No comments:
Post a Comment