Үхчихээд сэрэхэд

Оройдоо үхэхээр хэвтэнэ, тухтай гэхчихнэ
Өглөө амьд байна, сэрчихсэн хэвтэнэ
Яг л одоо цаг нь мэт өвдөлт мэдрэгдэнэ
Ашгүй одоо нэг гэж гүнзгий гэгч амьсгаа авна

Өвдөлтийн халуун нулимс урсана
Бүх бие чичирнэ
Гэхдээ л өглөө нь би үхээгүй байдаг

Бас, ахиад нэг хүн намайг явуулахгүй гээд ирчихэж
Гэхдээ орхиод явсан хүн нь надад илүү хэрэгтэй байна

Их удсан

Дөнгөж түрүүхэн санагдана
Чиний үнэр, дэргэд минь байсан
Бороо орж байсан санагдана
Хамт байх сайхан байсан
Үүрд энд,  хэзээ ч явмааргүй байсан
Чиний инээмсэглэл, чиний үнэр
Мөрийг чинь дэрлээд унтаад өгдөг
Өөр ертөнцөөр аялж байгаад ирдэг
Тэр үед чи намайг ширтээд
Чамд би хичнээн хайртай билээ гээд
Чихэнд минь шивнэдэг байсан

Гуниглаагүй их уджээ, гэхдээ
Би ядраад байна

Чи хаанаас ирсэн бэ

Өчигдрөөс минь чи үнэртээд байна
Өнөөдөрт минь ч чи үнэртээд байна
Маргаашид минь мөн л чи үнэртэх байх
Чи ингэхэд хаанаас ирсэн бэ?

Дэврүүн тэр цогтой нүдний чинь цаана нуугдсан
Догдлом бас дэндүү баялаг тэр түүхүүдийг
Өдөр бүр би өөрийнхөөрөө уншмаар байна
Өдөр бүр би чамаар яриулмаар байна

Юу тийм их сэтгэл татам гэдгийг
Юу нь тийм сэтгэл догдлуулам гэдгийг
Чи яагаад над дээр ирсэнийг
Бас хэзээ орхиж явахыг чинь
Би мэдмээр байна

Чиний төлөө би юу хийж чадах вэ
Чамайг явчихаас өмнө
Бүгд ирдэг, тэгээд
Бүгд явдаг

Гунигтай байна гэж хэнд хэлэх вэ

Гунигаа хугаслах хүн байна уу
Хүрээд ирээч
Энэ хавиар бүгд явчихаж
Тамхиа хувааж татах
Дарсаа хамттаа шимэх
Хүн надад хэрэгтэй байна

Ганцаардал гэж ийм зүйл байдаг байх нь
Гунигтай байна гэж хэлэх хүнгүй байх юм байна
Уйлмаар байсан ч нулимсаа залгих юм байна
Урдаас чинь хараад инээж чадах зориг юм байна

Тэднийг би санахгүй байна
Ганцаардаад үхэх гээд байгаадаа
Үгүйлж, харааж, өөрийгөө зүхэж, бас өрөвдөж байгаа юм

Бүх хүн чамруу чичилж байхад би уйлахгүй байхыг

Бүх хүн чамайг гүтгэж байхад би урвайхгүй байхыг 

Би чамайг явснаас хойш сурчээ

Сэдвийн нэр: Tori.

1-р бүлэг
Бараг анх уулзаад би үхнэ, удахгүй үхнэ гэсэн гэнэ
27 бол хамгийн сайхан нас, одоо л би үхнэ гэж
Түүнийг би "хариас ирсэн зочин" гэж нэрлэсэн

2-р бүлэг
Тэр одоо хүртэл үхээгүй л байгаа
Гэхдээ үхнэ гэж ярьсан хэвээр
Надад бас хайртай гэсэн

3-р бүлэг
Тэр гэнэт алга болчихсон
Уулзахгүй, царайгаа ч харуулахгүй
Үүндээ харамсаж байгаагаа заримдаа бичсэн

4-р бүлэг
Тэр буцаж ирж байгаа бололтой
Түүнээс хэзээ ч уйдахгүй гэдгээ хэлсэн
Би ч бас түүнд хайртай

Аниргүйн дунд

Чив чимээгүйд

Бүүр алсад

Сааралтсан аниргүйд

Уусан алга болохсон

Алсрах гэж юу вэ

Амьсгалахгүй байх уу

Чичирхийлэл догдлолгүй байх уу

Чийглэг амьсгалын үнэр үү

Миний доторх

Гэрэл бөхөх үү

Цээжний цаадах

Хөндүүрийн өвдөлт үү

Цусны урсах чимээ юу

Инээмсэглэлийн хашгираан уу

Урт удаанаар аньсан нүд үү

Чимээгүй ширтэх таны харц  уу

Явахад минь та уйлах уу

Цор ганц үнэн

Хэлсэн үгс,  мэдрэмж, амьсгал
Бүгд л агаарт замхран одно
Яг л ид шид мэт байсан зүйлс
Хаа ч юм яваад өгнө

Бүх зүйл түр зуурынх
Догдлол ч тэр
Чиний инээмсэглэл л тэр
Хайртай гэсэн чинь ч тэр

Мэдэх үү, үүнийг
Тэр л цаг үедээ хамгийн сэтгэл татам
Сэтгэл догдлом байсан нь
Хамгийн чухал гэдгийг

Хуруугаа имрээд үздээ
Миний арьсны ширхэг мэдрэгдэж байна уу
Зүрхээ дараад үздээ
Миний зүрх шиг цохилж байна уу

Үгүй байна уу
Үнэн гэдэг тэр...

Юу ч өөрчдөгдөхгүй юм байна

Миний энэ амьдрал, би өөрөө, бас дэргэдэх хамгийн ойр хүн
Юуг ч өөрчилж чадахгүй юм байна, юу ч өөрчлөгдөхгүй юм байна
Хий дэмий л хүчлэх, шаналах, шархирахаас наашгүй

Энэ хугацаанд би 10 насаар хөгширчихлөө
Хэдхэн өдөрт
Толинд 40 настай эмэгтэй өөдөөс ширтэнэ
Дотор минь 60 настай хэзээ мөдгүй үхэхээ хүлээсэн хүн мэдрэгдэнэ

Зарим зүйлсийг өөрөөр хийх гэж үзээд, энэ бүгд эцэстээ хий хоосон зүйл гэдэг нь бүүр л их батлагдаад

Өглөө босно хоол иднэ, унтана, хоол иднэ, хэд гурав үг хүмүүстэй ярилцана,
Би өмнө миний хаана тийм их эрч хүч, гэрэл байсан юм болоо
Би их залуу байж
Энэ чигээрээ хэдэн жил юу ч өөрчлөгдөхгүй хэвээр байх байх

Үлдсэн бүсгүйд

Тэгтлээ их хайрласан билүү
Тийм их хайртай байсан билүү

Чамайг байхгүйд нар нар шиг биш байна
Чамайг байхгүйд сар ч сар шиг биш байна
Бороо ч орохгүй, салхи ч салхилахгүй байна

Үхтлээ санаж, үхтлээ үзэн ядаж байна
Ийм хэцүү гэж чи хэлээгүй

Хар дарсан зүүд, өдрүүд
Тамхины утаа ч намайг тайвшруулахгүй байна

Үлдсэн бүсгүй үхтлээ айж байна
Юугаар тэжээгдэж амьдрах вэ гэнэ

Шөнө дунд уйлж сууна

Чиний төлөө юмуу өөрийнхөө төлөө юмуу
Би уйлж сууна, шөнө дунд

Гуниг- Өвчин

3 жил 4 жил бүүр тэрнээс урт хугацааны энэ их гуниг утга учиртай, гоо сайханлаг эрхэмсэг зүйл гэж бодож явсан минь эндүүрэл байж.
Дуртайдаа эсвэл угаасаа ийм хүн учраас ингэж их гунигладаг байх гэж бодтол энэ зүгээр л нэг өвчин байж.
Яасан их гунигтай вэ?

Эрүүл хүний бичлэг

Утга учиргүй мэт санагдах тэр харцны цаана

Асар их утга учир байсныг сүүлд мэдээд

Гүнзгий гэгч санаа алдав

Нар мандахгүй байх үед

Яаж уйлж байж инээж чадах тухай
Яаж би үзэн ядаж байж хайрлаж чадах тухай
Ганцхан энэ үед л сурдаг

Миний инээд, нулимс, зүрхний минь шархиралт хүртэл
Бүгд тэдний нүдэнд ил байхад
Хүмүүсийн доог тохуу, үл тоомсорлол, ичгүйргүй инээд
Бүгдийг туулаад гарах хатуужлыг
Нар мандахгүй тэр л үед л бага багаар сурдаг

Зуны бүгчим халуунд

Зуны бүгчим халуунд
Би хамаг арьсаа гуужуулаад
Тэр хүмүүс шиг
Улаан арьстай явахаар шийдэв
Тэд өвдөггүй нь, уйлдаггүй нь
Ийм л учиртай байж
Хэн ч довтолсон
Тэднийг хамгаалах
Инээд, хөндий хүйтэн амьсгал
Огтоос цохилдгүй мэт зүрх
Угаас хайрлаж үзээгүй сэтгэл
Энэ бүгд л байж
Тэгээд л шархаддаггүй байж

Одоо би тэдний нэг болсон...

Явахаар шийдэхээс өмнө

Өдөржин хүлээнэ

Цастайд, нартайд

Бороотойд ч хүлээнэ

Би бага зэрэг азтай гээд

Азтай гээд нүдээ аниад, инээмсэглээд цааш алхах
Даанч хөл минь хөдөлж өгөхгүй юм
Хүний аз, хүний жаргал, хүний хүсэл мөрөөдөл шиг
Яг л хүний хувцас өмсчихсөн юм шиг
Томдсон эсвэл багадсан амьсгал
Хүний зүрхээр амьдраад байх шиг
Судсаар минь минийхээс өөр өнгөтэй цус гүйгээд байх шиг
Анзаарах, бас санаа зовох хэрэггүй гээд
Хүмүүс ийм л байдаг гээд
Яагаад чи тийм байж болохгүй гэж гээд
Бусдын инээмсэглэлэээр инээмсэглэх сүг шиг

аймшигтай, гутармаар юм

Хараал идсэн Дөрөвдүгээр сар

Бүх зүйлийг минь авчихаад
Бүр бүгдийг нь хоосолчихоод

Чиний далавчин дээрээс
Хүчтэй савалтанд би уначихлаа
Өөрөө хэзээ ч хийж чадахгүйдээ
Ийм өрөвдөлтэйдөө

Газарт унахад хэтэрхий өвдөж байна

Харамсмаар юм

Яаж ч болохгүй энэ мэдрэмж
Яг л ходоодны өвдөлт мэт
Жинхнээсээ ходоод өвдсөн байж ч мэдэх
Гэхдээ удаан, нэг хэмнэлээр өвдөх юм

Бүхнийг хаяад явахад арай  л хайран
Зугатах ч арга алга, алга болоод өгөхөд харамсмаар
Яах гэж, юуны төлөө гээд асуугаад байна дотроос
Ахиад л би "мэдэхгүй" гэнэ

Далавч

Би өөрөө засаад, янзлаад
Уйлдаг, инээдэг болгоод
Чин зүрхний гүнд нь асах гэрлийг
Өөрөө би асаачихаад
              Явуулах хэцүү л байх байх

Энэ харамсал, харамлалтаа
Мэдэгдэхгүй байх юмсан

Хамгийн тод өнгө миний цээжний цаана байдгийг
Тэр өнгөнүүд уйлдгийг, нулимс нь ч бас тод гэдгийг
Хөгжимгүй байсан ч хөгжим тоглодог гарны тухай
Учиргүй их сандрал, бас бурхны мэлмийн тухай

Бүгдийг зохиосон гээд
Шархлуулахгүй явуулах ёстой юу

Нүдний харцны ширхэг бүр, амьсгалсан амьсгалын үнэр бүр
Цийлэгнэх нулимс, цохилох зүрхний цохилт бүр
Миний уран бүтээл байсан ч
Ургуулсан далавчаа хэр хол нисэхийг үзэх л хэрэгтэй
Чиний төлөө

Түнэр харанхуйг гэрэлгүйгээр туулна

Хамгийн чангаар сонсвол тэр шуугиан миний орон зай байх болно

Ичгэвтэр юм

Яг энэ бүгд агаарт замхран одоход
Би ч чи ч хаана ч хэн ч байхгүй мэт

Таныг үүрд авч үлдмээр байна

Таны орон зайг яг энэ чигээр нь үүрд авч үлдмээр байна. Шархлахгүй байх цор ганц арга зам энд л байна. Яг энэ чигээрээ үүрд, яг энэ л хэвээрээ. Утасны нэр үзүүрээс барьж яваад хаана нь ч юм алдчихлаа. Олох л хэрэгтэй, сайн гэгч нь барьж аваад өөрийнхөө зүрхтэй хамт оёчмоор байна.

Гаран дээрээсээ алдчих гээд

Нэг зүйлийг нандигнан авч явна
Хэр удаан авч явснаа, бас цаашид
Хэр удаан авч явахаа
Огт мэдэхгүйгээр чимбайлан авч явна
Тэр зүйл маш тод өнгөтэй
Бүүр нүд алдам
Хэтэрхий тод
Заримдаа үүнээс нь болоод
Харж ч чаддаггүй
Гэхдээ түүнийг би
Авч явах л ёстой

Заримдаа хэтэрхий их
Халууныг ялгаруулна бас
Хэтэрхий хүйтнийг ч ялгаруулна
Бас их уйлна, уйлаад л байна
Ямар ч шалтгаангүй уйлна
Бас хэтэрхий их инээнэ,
Инээж байгааад бас л уйлна

Ингээд л чамайг гар дээрээсээ
Алдчих гээд эсвэл
Чи намайг алдчих гээд

Байхгүй зүйлийг өөрөө бий болгочихоод

Мэдэхгүй юм чиний энэ бодол
Миний энэ их ааш
Угаас огтоосоо ч огтлолцохгүй байж мэдэх
Хоёр утсыг албаар түлхчихсэн ч юм шиг

Угаас байхгүй байсан зүйлийг
Ширхэг ширхэгээр нь өрсөөр байгаад
Уул овоо шиг болгочихоод
Өөрөө чи залхах

Заримдаа чиний судасны лугшилт
Миний зүрхний цохилттой хоршихоо байчих

Хатуужилтай бай

Хатуужилтай бай
Бас дахин хатуужилтай бай
Угаас утгагүй, сүнсгүй хүмүүсээс болж
Тэдний арчаагүй, өчүүхэн байдлаас болж
Дуслын чинээ сайхан сэтгэлгүйн төлөө
Уйлж суух нь хайран хэрэг
Шаналж суух нь дэндүү харамсалтай хэрэг

Тэвчээртэй бай
Хатуу бай
Төмөр мэт бай
Уулс мэт бай

ингэж дахин дахин хэлээд хэлээд гарын алга хөлрөөд, зүрхний цохилт хурдсаад, нүднээс нулимс урсаад ЯАЖ БИ БОЛИУЛАХ ВЭ

Ийм л нэг бүрхэг өдөр

Сааралтсан, бас их тавчдам ийм л өдрүүдэд
Тэднийг хамгийн ихээр санах юм
Араас нь очих хүсэл хамгийн ихээр төрөх юм
Уйлмаар санагдсан ч уйлж чадахгүй байх
Тэр цэлмэг өдрүүдийг цангааг
Энэ л өдөр хамгийн ихээр тайлж, биеэ нэг ариусгахсан

Ийм л нэг сав саарал, нүүгэлтсэн үүлтэй
Хамгийн саарал өдөр
Хамгийн бүрхэг өдөр
Юу ч юм бүтэхгүй юм шиг санагдах эсхүл
Юунд ч адгахгүй тайвширч болох ийм л өдөр
Ийм л нэг бүрхэг өдөр үхэх юм шүү

Бүх аашаа үзүүлэх юмсан гэж гэнэт бодов

Яваад өгөх байх гээд, айсандаа хэзээ ч хамгийн муухай аашаа үзүүлдэггүй. Гэхдээ заримдаа өөрийнх нь хүн шиг юунаас айлгүй аашилмаар санагдах юм.

Үхнэ гээд айлгамаар санагдах юм
Жаахан охин шиг газар суугаад хөлөө савчуулан
Юу ч хамаагүй нэхээд уйлмаар санагдах юм
Баяртай гээд эргэж ирэхгүй хүлээлгэж үзэх юмсан
Ирж намайг тайтгаруул гээд шөнө дунд дуудаж үзэх юмсан
Ирэхгүй бол чинь өндөр байшингаас үсэрлээ гээд сандраах юмсан
Ирэхээр чинь би явлаа гээд яваад өгч үзэх юмсан
Бороотой өдөр оройжин бороонд хүлээлгэж үзэх юмсан
Сэтгэл чинь шаналаад уйлж байхыг чинь харах юмсан
Чи байхгүй л бол үхэх гээд байна гээд чанга тэврүүлж үзэх юмсан

Тэр их гунигийг

Анзаараагүй, анзаарахыг ч хүсээгүй
Чиний гунигийг, чиний нулимсыг
Гэтэл,
Би одоо чиний өмнөөс уйлж сууна
Юу ч мэдэрч чадаагүйдээ
Хамт байж чадаагүйдээ
Огт мэдэхгүй өнгөрч байж болох байсанд
Харамсаад бас илүү их хайрлаад
Би уйлж сууна

Үхнэ гэдэгт минь
Үнэнгээсээ итгэдэгт чинь
Яваад өгнө гэхэд минь
Яахаа мэдэхгүй болдогт чинь
Итгэхийг хүсч байна
 




                                                                                              Тэр дуулж байна...

Нэг тийм дулаахан мэдрэмж байх

Чамайг харах хоромхон мөчийн төлөө
Бүх л өдөржин би харанхуй өрөөнд түгжигдэхэд бэлэн
Чиний гарт хүрэх тэр ганцхан мөчийн төлөө
Бүтэн сараар ч нар харахгүй байхад бэлэн

Заримдаа ингээд хүлээлгээд баймаар байдаг

Хэзээ ч

-Хэзээ уулзах вэ?
-Хэзээ ч яахав, гэхдээ гадаа хүйтэн байна.
-Яг хэзээ?
-Хавар.
-Хавар аа? Тийм удаан уу?
-Эсвэл зун л уулзъя. Зун бороо орж байхад, би шүхэргүй гараад ирье, бас цувгүй. Ер нь намар уулзъя. Нэг тийм сэтгэл хөндүүрлэм шаргал бүүдгэр өдөр би хамгийн дуртай цуваа өмсөөд, чиний гарт дулаацна гээд бээлийгээ орхичихъё. Бүүр нэг бол өвөл л уулзъя. Шинэ жилийн өмнөхөн, хотын гэрлэн чимэглэлийн доор чамайг би хүлээж байя.
-Айн? Ийм удаан уу?
-Ер нь уулзахгүй байх нь хамгийн гоё доо. Хамгийн гоё уулзалт сэтгэл дэх л уулзалт байх. Би чиний тухай, чи миний тухай бодох тэр болзоо. Үүнд л сэтгэл минь ханачих байх.

Хүйтэн инээмсэглэл

Нэг тийм хүйтэн инээмсэглэл, өмнө нь хэзээ ч харж байгаагүй хүйтэн инээмсэглэл. Боддоо, би шархадчихсан /магадгүй өөрөөсөө болж шархадсан ч байж мэдэх/, тэгээд түүнээс тусламж гуйна, хариуд нь тэр хүйтэн инээмсэглэл. Миний тэжээсэн хүйтэн инээмсэглэл.

Гараа хүлүүлчихсэн, өвдөөд, гэхдээ хүлээсийг тайлахад амархан ч юм шиг. Хүлээстэйгээ бүгдийг тэвчих хүсэл бишээ хүлээн зөвшөөрөлт.

Би буруутай, бүгдэд буруутай, бүх зүйл л надаас болсон. Хэзээ ч засч болохооргүйгээр бүх эрэг шургийг нь эвдэлчихсэн, өөрийнхөө хүслээр. Тэр эрэг шураг одоо надруу хүйтнээр инээмсэглэн сууна. Харин би юу ч хүсч чадахааргүй болж гэдгийг ойлгоод, хүлээстэйгээ үргэлжлүүлж амьдарна.

Бүүр анхнаасаа бүх зүйл буруугаар эргэсэн ч байж мэдэх юм, эсвэл тэр бид 2 буруугаар эргүүлчихсэн ч байж мэдэх юм.

Тэр бардамналын өмнө би улам л шигдэж, улам л өөрийгөө дуусгаж сууна. Ядаж үхэж ч чадахгүй юм

Нулимс хүртэл үзэсгэлэнтэй урсах аж

Хамгийн өндөр, бас хамгийн гоёмсог байшин дээрээс
Хамгийн гоё, бүүр давчдам тийм бүрхэг өдөр
Хамгийн сайхан, бас хайртай хувцасаа өмсөж байгаад
Хамгийн их дурладаг зохиолчийнхоо шүлгийг амандаа нэг уншаад
                           Тийшээ би явна

Өглөө бүр үхэх тухай бодож сэрдгийг минь
Орой бүр өглөө болоход үхчихсэн байгаасай гэж хүсдгийг минь
Мэддэггүйдээ чи надаас хамгийн хол байдаг
Нулимс минь хүртэл ямар үзэсгэлэнтэй урсдгийг минь
Гуниг минь яасан яруу гэдгийг минь
Мэддэггүйдээ чи надаас хамгийн алс байдаг

Мэддэггүй болохоор чинь би явах гээд явж чаддаггүй ч байж мэдэх юм.

Та хаана байна

Эрэл сурал болоод,
Энүүгээр нэг таныг хайгаад
Таныг байхгүй би даараад байна
Хамгийн чухал зүйл минь
Хаана ч юм орчихоод
Та надад олдохгүй байна

Гэрэл билээ, солонго билээ гэж
Дуулж байж, хоёр жилийн өмнө
Одоо ч тэр
Таниар дутсан хэвээр
Таны тухай дуулсан хэвээр
Өдөржин тавгүйрхсэн хэвээр

Хараацай болон нисч

Тэр жижигхэн гараараа хөгжим тоглогдог
Ер бусын ая эгшиглүүлдэг
Тэр аянд үүлс, уулс, тэдний нулимс
Борооны инээмсэглэл, түүний гуниг
Бүгд хөвөрдөг

Гэхдээ нэгэн зүүд зэрэг зүүдлэх тухай
Ер нь эндхийн биш хүмүүсийн тухай
Тэдний эмзэглэл, хөндүүр, шанаашралын тухай
Учир утгагүй их гунигийн тухай
Тэр гунигаа өөрсдөө зохиогоод аз жаргалтай болдог тухай
Бүгдийн тухай мэддэггүйг, ойлгодоггүй, мэдэрдэггүйг
Мэдэх хамгийн хөндүүрлэм юм

Тийм гоё ая эгшиглүүлчихээд
Үүлэнд дурладаг дурлалын тухай
Үхэх тэр их хүслийн тухай
Мэдрэмжийг мэдрэхгүйгээр тоглох
Яг л
Сүнсгүй цогцос шиг юм